आबासाहेबांच्या पत्नी, सौ. विमलाबाई गरवारे या एक आदर्श, सात्त्विक आणि कर्तव्यनिष्ठ भारतीय स्त्रीत्वाचे मूर्तिमंत उदाहरण होत. बालवयापासूनच त्यांच्यात धर्मनिष्ठा, शिस्त, संयम आणि कुटुंबनिष्ठा यांचे बीज रुजले होते. आबासाहेबांसारख्या उद्योजकाच्या जीवनात त्यांनी पत्नीची भूमिका केवळ साथीदारीपुरती न निभावता, त्यांच्या यशामागची मजबूत आधारस्तंभ बनून निभावली. कौटुंबिक, सामाजिक आणि सांस्कृतिक मूल्यांची जाण, मुलांच्या शिक्षणासाठीचा त्याग, आणि प्रसंगी खंबीर निर्णय घेण्याची क्षमता हे त्यांच्या व्यक्तिमत्त्वाचे वैशिष्ट्य होते. त्यांच्या गुणांनी गरवारे कुटुंबाची आणि समाजाची पायाभरणी घडवली.
सौ. विमलाबाई गरवारे यांचे जीवन हे एक आदर्श सात्त्विक भारतीय स्त्रीचे प्रेरणादायी उदाहरण आहे. त्यांचे बालपण पुण्यातील रविवार पेठेत गेले. विमलाबाईंचे माहेरचे नाव शांता. त्या लहानपणापासून धार्मिक होत्या. विमलाबाईंचे वडील नरहरपंत नगरकर हे पुण्यातील वैदिक परंपरेत वाढलेले, सुसंस्कारित व सुस्थित कुटुंबातले गृहस्थ होते. पत्नी लक्ष्मीबाई, पाच मुलगे आणि चार मुली यांच्यासमवेत त्यांचा संसार सुखासमाधानाचा होता. त्यांच्या घरी वैदिक शिक्षण, संस्कार आणि सुसंस्कृत वातावरण होते. विमलाबाई यांचे शिक्षण पुण्यात विविध शाळांमधून झाले.
आबासाहेबांचे कुटुंबीय त्या वेळी पुण्यातच राहत होते. आबासाहेब स्वतः मात्र व्यवसायानिमित्त मुंबईत राहत होते. मोटारींच्या व्यवसायात त्यांचा हळूहळू चांगला जम बसू लागला होता. परंतु त्या वेळच्या समाजाची धारणा काही वेगळीच होती. उत्तम नोकरी, मध्यम शेती व कनिष्ठ व्यापार हा क्रम समाजाला मान्य होता. या विचारप्रवाहाच्या विरुद्ध जाऊन नरहरपंतांनी शांताचा विवाह आबासाहेबांशी करण्याचा निर्णय घेतला आणि डिसेंबर ३, १९२७ रोजी विमलाबाईंचा विवाह आबासाहेबांशी मोठ्या थाटाने साजरा झाला.
विवाहानंतर सुरुवातीस पुण्यातील सासरी, नंतर मुंबईच्या विलेपार्ले येथील छोट्या घरात त्यांचा संसार सुरू झाला. आबासाहेब मोटर व्यवसायात प्रगती करू लागले. त्यांनी इंग्लंड व अमेरिकेतील दौरे करून उद्योगवाढीचे मार्ग शोधले. त्या काळात सौ. विमलाबाई यांनी आपला संसार कुशलतेने सांभाळला आणि आबासाहेबांच्या स्वप्नांना पाठिंबा दिला. एका कठीण प्रसंगी, जेव्हा व्यवसाय विकण्याचा विचार मांडला गेला, तेव्हा विमलाबाईंनी धैर्य आणि आत्मविश्वास दाखवत पतीला नोकरीऐवजी स्वतःच्या कर्तृत्वावर विश्वास ठेवण्यास प्रवृत्त केले. ही त्यांची बाणेदार वृत्ती त्यांच्या संपूर्ण जीवनभर दिसून आली. त्यांनी कधीही ऐषआरामी जीवनाची मागणी केली नाही. मुलांचे शिक्षण सर्वोच्च असावे, हीच त्यांची अपेक्षा होती.
गरवारे दांपत्याला एकूण पाच अपत्ये झाली. कन्या (प्रभा चंद्रचूड) व चार सुपुत्र अशी ही पाच अपत्ये. शशिकांत मोठा तर चंद्रकांत, अशोक आणि रमेश ही लहान भावंडे. आबासाहेब आणि विमलाबाईंनी सर्व मुलांना उत्तम शिक्षण दिले. त्या सर्वांच्या शिक्षणाची व्यवस्था आबासाहेबांनी इंग्लंडमध्ये केली. इंग्लंडमधल्या कोणत्या शाळांतून व विद्यापीठांतून आपली मुले शिकावी याचा आबासाहेबांनी दूरदृष्टीने विचार केला. सौ. विमलाबाई मुलांच्या शिक्षणाच्या काळात मधून मधून इंग्लंडला मुद्दाम राहत होत्या. इंग्लंडमध्ये मुलांसमवेत राहून त्यांनी त्यांना आधार दिला, हालअपेष्टा सोसल्या, पण कधीच तक्रार केली नाही. विमलाबाईंचे कर्तृत्व हे फक्त घरापुरते मर्यादित नव्हते. त्यांनी कारखान्याच्या उभारणीत, चिंचवडसारख्या दुर्गम भागात झोपडीवजा घरात राहून पतीला साथ दिली. वीज, पाणी यासारख्या मूलभूत सुविधांचा अभाव असतानाही त्यांची तक्रार नव्हती, केवळ साथ होती. त्यांच्या संयमी, शांत स्वभावाने आबासाहेबांना मानसिक आधार मिळाला. पुढे जाऊन आबासाहेबांनी मुलांना व्यवसायाचे विविध पैलू सांभाळण्याचे प्रशिक्षण दिले. मुलांना आबासाहेब आणि विमलाबाई यांच्याबाबत नितांत आदर होता.
एक आदर्श हिंदू गृहिणी म्हणून त्यांचे सर्व गुण त्यांच्या व्यक्तिमत्त्वात प्रकर्षाने दिसतात. त्यांनी नातेवाईकांवर निस्सीम प्रेम केले. घरात सर्व सुखसोयी असल्या तरी स्वयंपाकात स्वतः सहभाग घेतला. अन्नात शुचिता, मसाले स्वतः बनवणे, जाते व उखळ ठेवणे ही त्यांची जीवनशैली होती. त्यांच्या आवडीनिवडीही साध्याच — ताकभात, शिवणकाम, भरतकाम, सहलीची हौस आणि खरे बोलण्याची सवय. धार्मिक वृत्ती हा त्यांच्या जीवनाचा कणा होता. इंग्लंडसारख्या देशात राहूनही त्यांनी शाकाहार व पारंपरिक पोशाख यांच्यात बदल केला नाही. त्यांच्या धार्मिकतेत अंधश्रद्धा नव्हती, तर समजूतदारपणा होता. त्यांनी चारधाम यात्रा केली, गणपतीसारखे सण थाटामाटाने साजरे केले.
आबासाहेबांचा व्यवसाय नायलॉन, प्लॅस्टिक यांसारख्या उद्योगांत प्रगती करत असताना, विमलाबाईंनी कौटुंबिक जबाबदाऱ्या समर्थपणे निभावल्या. त्यांच्या सर्व मुलांना उत्तम शिक्षण मिळाले. समाजऋण फेडण्याच्या दृष्टीने त्यांनी आणि आबासाहेबांनी केलेले दान हे त्यांच्या संस्कारांचे फलित आहे. बालपणात केलेल्या ऋणमुक्तेश्वर उपासनेच्या परिणामस्वरूप त्यांचे जीवनही समाजऋणातून मुक्ती मिळवणारे ठरले. विमलाबाईंचे जीवन म्हणजे श्रद्धा, संयम, शिस्त, प्रेम, त्याग व कर्तव्यबुद्धी यांचा संगम आहे. त्यांच्या सारख्या सात्त्विक गृहिणीमुळेच समाजाची, राष्ट्राची पाया, रचना बळकट होत असते. त्यांचे जीवन हा नव्या पिढीला अनुकरण करण्याजोगा आदर्श आहे.